Jürgen Freund / WWF

Oceaan reuzen

Samenstelling: Sabine Bos en Dylan de Gruijl

Klimaatverandering, plasticvervuiling, verstrikking in netten en stroperij. Lederschildpadden worden van verschillende kanten bedreigd. In Suriname – waar twee belangrijke legstranden liggen – dragen dorpshoofden, jachtopzieners, vissers en natuurbeschermers een steentje bij om ‘s werelds grootste schildpadsoort te beschermen.

Soraya Wijntuin

Soraya Wijntuin is Oceans Officer bij WWF-Guianas, waar WWF-Suriname onder valt. ‘Lederschildpadden zijn de trots van ons land. We hebben in Suriname een van de grootste legstranden in het Caribisch gebied. Het is een migrerende soort die soms helemaal vanuit Canada hierheen komt om eieren te leggen.

Vanwege die lange grensoverschrijdende reizen moeten verschillende landen met elkaar samenwerken om de bedreigingen voor de lederschildpad tegen te gaan. Vaak is dat stroperij, maar ik heb ze ook wel dood in visnetten gezien.’

 

Michel Gunther / WWF

Katidjo Loor

Katidjo Loor is jachtopziener voor Natuurbeheer Suriname. Hij werkt op de twee belangrijkste legstranden voor lederschildpadden, Braamspunt en Galibi. ‘Vlakbij het dorp waar ik opgroeide, was een zeeschildpaddenkwekerij waar de eieren veilig uitkwamen. Ik vond dat toen al heel interessant, net als zeeschildpadbescherming in het wild.'

'Beschermen is nodig, maar moeilijk. Veel stropers geven aan wel te moeten stropen vanwege de slechte economische situatie in deze regio.’

 
Jürgen Freund / WWF

Zeeschildpadden zijn uitstekende zwemmers. Met een topsnelheid van 35 km/u behoort de lederschildpad tot de snelste reptielen.

Haidy Bouman

Haidy Bouman is regioleider van de jachtopzieners voor het ministerie van Grond- en Bosbeheer in Suriname. Ze werkt al jaren samen met WWF om stranden tijdens het legseizoen te bewaken tegen stroperij. Ook monitort zij de schildpadnesten.

‘Ik hou veel van de natuur dus ook van de lederschildpad. Het werk kan gevaarlijk zijn, want je gaat om met mensen die jachtgeweren dragen. Soms zijn dat boze mensen, soms mensen onder invloed van alcohol. Maar daar leer je tijdens de opleiding goed mee omgaan.’

 

De lederschildpad leeft in zee en kan tot 2,4 meter lang worden, vergelijkbaar met een kleine personenauto. Daarmee is het de grootste schildpad ter wereld. Hij weegt vaak meer dan 400 kilo (het record staat op ruim 900 kilo). De enorme lederschildpadden kunnen meer dan vijftig jaar worden.

De eieren van de lederschildpad zijn zo groot als een pingpongbal. De zeeschildpadvrouw graaft een kuil voor haar eieren, maakt deze na het leggen zorgvuldig dicht en keert dan terug naar zee.

Kiran Soekhoe

Kiran Soekhoe is toergids voor zeeschildpadden op Braamspunt, een belangrijk legstrand voor lederschildpadden. ‘Er komen minder dieren naar het strand. Daaraan zie je dat het slechter gaat met de soort. Ze zijn heel belangrijk voor ons bedrijf en zorgen voor inkomsten. Het begeleiden van toeristen bij de lederschildpadden is mijn dagelijks leven.'

'Het meest bijzondere moment is als ze met daglicht op het strand komen, dan kun je ze goed filmen en fotograferen. Maar dat gebeurt niet elke dag.’

 

Jürgen Freund / WWF

Heinie Langaman

Heinie Langaman is de assistent van het dorpshoofd van een inheemse gemeenschap in Galibi, een kustdorp aan de grens met Frans Guyana.

‘De lederschildpad speelt al driehonderd jaar een belangrijke rol in onze cultuur. Als hij verdwijnt, verdwijnt ook onze cultuur. Er zullen geen toeristen meer komen, met als gevolg dat meerdere families in het dorp geen inkomsten meer hebben.’

 
Marc Andre Julien, Unsplash.com

In Suriname zijn twee belangrijke legstranden voor dit bedreigde dier: Galibi en Braamspunt.

Steve Hall

Steve Hall is kapitein op een schip dat vist op garnalen met een Turtle Exluder Device (TED). Dat is een soort ontsnappingsluik in een visnet waardoor er geen zeeschildpadden in netten belanden.

‘Eigenlijk zie ik nooit lederschildpadden, want we vissen altijd met de TED. Daardoor komen grote dieren niet in onze netten en is onze bijvangst beperkt tot wat kleinere vis. Eerst waren er twijfels over deze techniek, maar nu we zien hoe goed het werkt, vissen we nooit meer zonder TED. Sterker nog: we nemen er altijd twee mee, voor het geval er eentje kapot gaat.’