Het is zo’n dag waarop alles in het honderd loopt. Afspraak vergeten, loeiend autoalarm, eindeloze file. Gedoe. Tygo Gernandt is er moe van geworden. Hij is blij dat hij weer thuis is. ‘Het liefst zou ik in een huis wonen met een grote tuin,’ zegt hij, terwijl hij om zich heen kijkt in zijn Amsterdamse appartement. ‘Natuur betekent voor mij rust. Ik word er ontspannen van. Daarom heb ik veel verschillende planten in mijn huis en op m’n balkon. Er moet altijd iets groens om me heen zijn.’

Tot twee jaar geleden liep huistijger Ché rond in zijn stadsjungle. ‘Dat was mijn grote liefde,’ vertelt Tygo, die al van kinds af aan dol is op katten. Hij had er vroeger thuis een die hij Poeze noemde en grappig genoeg werd hij zelf door zijn klasgenoten Tygo Tijger genoemd, vanwege zijn toen al lange haar. Na Poeze kwam Ché, die maar liefst 21 jaar werd. Tygo: ‘Hoe katachtigen bewegen, hoe ze kijken, hoe ze doen. Als ik er eentje zie, dan houdt alles bij mij even op.’

Groen stadskind

Hij is een stadskind, opgegroeid in hartje Amsterdam. Wel met het Amstelpark op een steenworp afstand. ‘Mijn moeder ging in het weekend vaak met ons naar het Amsterdamse Bos. Dat was dichtbij en daar is veel te doen voor kinderen. In de zomer stonden we op campings midden in de natuur met veel dieren. En we gingen vaak naar de heide of het strand. Dat doe ik nog steeds graag. Zand vind ik fijn, daar kan ik echt in verdwijnen. Ik ben een strandliefhebber.’

Als Tygo rustig wil worden, dan belt hij zijn beste vriend en vraagt of hij meegaat naar Texel. Door De Slufter lopen, een imposante kweldervlakte tussen twee zanddijken in. ‘En dan niet zomaar een paar kilometer. We nemen thermoskannen mee, broodjes met kaas en dan wandelen, wandelen, wandelen. Gewoon lekker praten en genieten van de mooie natuur.’ Hij haalt even diep adem en zucht gelukzalig. Alsof hij al helemaal voor zich ziet hoe zijn vriend en hij binnenkort weer rondlopen langs de kreken met zout water en bloeiend lamsoor. Met in de verte broedende eidereenden.

Tijd voor actie

De natuur gaat hem aan het hart, juist omdat hij zich er zo verbonden mee voelt. Maar de natuur is ook een reden voor zorg, omdat hij het idee heeft dat er niet genoeg wordt gedaan om de toekomst van de aarde veilig te stellen. Tygo: ‘Het is goed dat de discussie over het klimaat wereldwijd wordt gevoerd, maar we moeten nu echt stappen gaan maken. En dan niet op zo’n halfslachtige manier, zoals met de invoering van elektrische auto’s. Ik vind dat auto’s allang op waterstof hadden moeten rijden, want straks zitten we weer met een overschot aan vervuilende batterijen van elektrische auto’s.’

We moeten bewuster omgaan met alles in de natuur, vindt Tygo. ‘Wat we aan energie verbruiken. Hoe vaak we de auto pakken. Of het nog wel oké is om in deze tijd zes kinderen te krijgen,’ somt hij op. ‘We zijn wereldwijd met veel te veel mensen. Dat is een feit. En natuurlijk, als je verliefd bent en de natuur roept, dan wil je een kind. Ik had ze zelf ook graag gehad. Dat is heel dubbel, want ik weet ook dat een kind op de aarde zetten het meest milieuverontreinigende is wat je kunt doen. Je geeft met een kind leven, wat fantastisch is, maar je neemt ook leven, door de ruimte die elk mens inneemt en de vervuiling die het veroorzaakt.’

Geen heilige

Niet dat hij altijd alles goed doet. ‘Ik doe mijn best, maar ben geen heilige. Ik lease alleen een energiezuinige auto als ik er echt eentje nodig heb en woon in een huis met zulke dikke muren dat de verwarming bijna niet aan hoeft. Maar ik vind afval scheiden lastig, eet af en toe vlees en heb een huisje aan de andere kant van de wereld, in Thailand. Door corona ben ik daar al tweeënhalf jaar niet geweest, maar normaal gesproken vlieg ik er eens per jaar naartoe. Daarover voel ik me schuldig, want ik probeer mijn voetafdruk zo klein mogelijk te houden. Maar ik ben ook maar gewoon een mens.’