Laatst zag ik op Netflix de serie 'Dancing with the Birds', over paradijsvogelmannetjes die zich soms hun hele leven uitsloven om een vrouwtje aan de haak te slaan. Dat zie ik onze mannetjes nog niet doen! Zie je het al voor je? Je loopt de kroeg in en op elke hoek van de bar doet een andere man zijn unieke paringsdans, wachtend op jouw goedkeuring. En als er geen mannetje is van wie je echt onder de indruk bent, dan sla je je vleugels uit.

Daar kan ik hele dagen naar kijken. Vol verwondering. In iedere vezel van mijn lijf voelen op wat voor prachtige planeet we leven. Ik moet ook denken aan een scène in een andere natuurfilm, waarin zeehonden zich aanpasten aan hun omgeving. Hun favoriete vis werd met uitsterven bedreigd, omdat mensen hun leefgebied leeg hadden gevist. Maar in plaats van de laatste vissen op te eten, voelden ze intuïtief aan dat ze zich moesten focussen op ander voedsel. En doordat alles uit balans was geraakt, lag de hele bodem vol met zee-egels. De zeehonden wierpen zich op de egels en lieten de vissen met rust.

Van zoiets kunnen wij als mens heel veel leren. Wij denken veel te weten, maar dit soort basisprincipes zijn we verloren. Ik denk dat we volledig zijn afgedwaald van wie we werkelijk zijn: onderdeel van een prachtig geheel. We moeten opnieuw leren hoe we met Moeder Natuur moeten omgaan.

Vorig jaar heb ik voor WWF-Nederland op Bali een documentaire gemaakt over plastic (bekijk hem hieronder!). Ik liep over stranden waar niets dan afval lag. En ik heb verhalen gehoord over vrouwen die onvruchtbaar worden door het werken op de vuilstort.

Er is dus een hoop werk aan de winkel en zoals altijd start dat bij jezelf. Alle beetjes helpen. Eet eens een maand vegetarisch. Neem je eigen rietje mee. Zeg nee tegen een plastic boodschappentas. Dit gaat niet zonder slag of stoot en ik heb ook stappen te zetten. Maar ik geloof dat we het beste in elkaar naar boven kunnen halen, zodat wij beter voor Mama Gaia gaan zorgen. Zoals zij dat altijd voor ons heeft gedaan.

Liefs,