James Morgan / WWF

Een met de zee

Aan de rand van de Koraaldriehoek liggen de Salomonseilanden, een adembenemende archipel van meer dan negenhonderd eilandjes. Je vindt er stranden, vulkanen, bossen en een van de rijkste onderwaterwerelden op aarde. Een gebied om te koesteren, nu en in de toekomst. En dat is precies waar WWF en de eilanders samen aan werken. Tekst: Sabine Bos

James Morgan / WWF

Al eeuwenlang...

leven mensen op de Salomonseilanden in traditionele gemeenschappen op een zelfvoorzienende wijze die dicht bij de natuur staat. Dorpsleiders sluiten soms per seizoen bepaalde gebieden af om zo de balans te bewaken tussen de gezondheid van bewoners en die van de natuurlijke omgeving. De levensstijl van de eilanders staat onder druk door invloeden van buitenaf. Zo leveren ze zeekomkommers voor traditionele Chinese medicijnen en vissen voor aquaria. In ruil daarvoor krijgen ze geld, maar ze putten wel de natuurlijke hulpbronnen uit die zo belangrijk zijn voor hun levensonderhoud. Naast overbevissing hebben de Salomonseilanden te maken met de gevolgen van bevolkingsgroei en klimaatverandering.

Overbevissing is een groot probleem in de hele Koraaldriehoek. Naar verwachting is rond 2030 de oceaan rondom de Salomonseilanden te leeg gevist om de bevolking nog langer te voeden. Gezien de afhankelijkheid van natuurlijke hulpbronnen werkt WWF sámen met de eilanders aan oplossingen die ook voor hen eerlijk en duurzaam zijn.

© Foto's: James Morgan / WWF

Arlene Bax / Simplot Australia / WWF-Aus

Jürgen Freund / WWF

Vrouwen...

spelen op de Salomonseilanden van oudsher een belangrijke rol in het gebruik en de bescherming van de zee. Ze verzamelen vis, zeewier en schelpen, maken de producten schoon en koken ze of verkopen ze op de markt. De vrouwen willen dat in de toekomst genoeg natuur overblijft voor hun kinderen. Om ze daarbij te steunen, helpt WWF met trainingen over sparen, investeren en het starten van een bedrijfje. Naast economische voordelen worden de vrouwen en hun families minder afhankelijk van vis. Daarmee vermindert de druk op de overbeviste oceaan.

Tijdens de coronacrisis konden veel vrouwen hun producten niet meer op de markt verkopen, maar dankzij het trainingsprogramma hadden ze gelukkig spaargeld. Dat gebruikten ze voor het aanleggen van moestuinen om hun eigen voedsel te verbouwen. ‘Sinds we met onze spaarclubs zijn begonnen, is er veel veranderd’, vertelt Rindah, president of the Nusatuva Women’s Saving Club. ‘Normaal halen we vis uit zee om op markten te verkopen, maar nu hebben we alternatieven. In onze clubs leren we naaien, schilderen en nog veel meer. Dankzij de alternatieve inkomsten die hieruit voortvloeien, zijn we minder afhankelijk van vis en kunnen we onze oceanen beter beschermen. Voor nu én voor onze kinderen en kleinkinderen.