Mijn opa en oma hadden geen kinderboeken, maar ik vond het fijn om voorgelezen te worden. Mijn oma pakte vaak dit fotoboek en verzon bij elk dier een verhaal. Bij het kleine ijsbeertje vertelde ze dat hij een keer zijn moeder kwijt was en dat de walrus verderop in het boek hem de weg naar huis had gewezen door voor hem uit te zwemmen in het ijskoude water. Bij de schreeuw- en neusapen deden we hun gekke bekken na en bij de tropische vogels verzonnen we hoe ze zouden klinken.

Voorzichtig legde ik het boek in de doos. Ik merkte dat het me ontroerde. De natuur en het verzinnen van verhalen zijn nog steeds de twee grootste liefdes in mijn leven. De een leidde tot een driejarige studie biologie, de ander tot 25 jaar op het podium staan.

Langzamerhand begin ik steeds meer het belang van verhalen in te zien. Laatst zat ik met vrienden op het terras toen een zwerm gierzwaluwen krijsend voorbijvloog. Het viel niemand op. Ik wees mijn vrienden erop en vertelde ze dat gierzwaluwen paren, eten en zelfs slapen in de lucht. Sinds dat moment sturen ze me regelmatig appjes dat ze weer gierzwaluwen gezien hebben. Door de vogels identiteit te geven, gaan ze kennelijk opeens bestaan.

Als dat zo is, wacht ons een belangrijke taak. Het gaat niet goed met de wereld. Als je dit blad leest, weet je dat al lang en handel je er waarschijnlijk ook al naar. Het gaat dus niet om ons. Het gaat erom dat wij aan anderen uitleggen dat een bloemrijke berm ‘echte natuur’ is en grote groene weilanden met Engels raaigras niet. Het gaat erom dat wij zoveel mogelijk mensen om ons heen net zo verliefd maken op onze unieke mede-aardbewoners, zoals mijn oma dat ooit bij mij heeft gedaan.

Hierbij wil ik jullie dus iets vragen: deel vanaf nu met wildvreemden jouw verwondering over een plantje of vliegende vogel en zet alles op alles om ze enthousiast te maken. Want als je ergens verliefd op bent, ga je er vanzelf zuinig op zijn.