‘Ik ben geen boerderijkind, maar we speelden altijd in de tuin of op een braakliggend stukje grond,’ vertelt Floortje terugdenkend aan vroeger. ‘Mijn ouders waren echte natuurmensen: geen auto, alles op de fiets, boodschappen doen bij de reformwinkel. In het weekend trokken we de duinen in of gingen we naar een bos. Sommige mensen zeggen dat een bepaalde geur ze terugbrengt naar hun kindertijd. Voor mij is dat op de fiets het bos ingaan. Ik pak regelmatig de kaart van Nederland om te kijken waar een gebied van Natuurmonumenten ligt. Dan ga ik daar wandelen of fietsen. Op die manier heb ik gisteren als allerlaatste Nederlander landgoed Amelisweerd bij Utrecht ontdekt.’

Totale rust

Het klinkt als een cliché, maar de natuur brengt Floortje rust. ‘Ik ben net terug van een bloedzware reis naar Irak: moordend opnameschema, gevaarlijke omgeving, veel stress. Als ik dan een dag later tussen de eeuwenoude bomen loop – met hier en daar een riviertje en een uitgestrekte weide –, dan voel ik hoe mijn hoofd en lichaam langzaam beginnen te ontspannen. Het landschap is supergroen en ontzettend afwisselend. Omdat de Randstad zo is volgebouwd, vergeet ik dat weleens.’

Water aan de lippen

Behalve plezier brengt de natuur voor Floortje ook zorgen met zich mee. ‘Je merkt overal dat de wereld achteruitgaat, maar dat willen we niet zien,’ zegt ze met een sombere blik. ‘We vinden het lastig om te horen dat er iets moet veranderen, omdat we denken: ik wil nú autorijden, ik wil nú in een huis wonen, ik wil nú op vakantie.

Alle mooie voorlichtingscampagnes en alarmerende nieuwsberichten ten spijt willen we er pas aan wanneer het water ons aan de lippen staat. We verhogen de dijken pas als er sprake is van een overstroming. Dat is de mens eigen. Niet alleen in Nederland, maar over de hele wereld. We hebben het mooiste cadeau dat je kunt krijgen: de natuur. Maar we zijn er niet zuinig op. De mens is een raar wezen.’

Bewustzijn creëren

Dat geldt volgens Floortje ook voor haarzelf, want ze blijft voor haar televisieprogramma’s de wereld over vliegen. ‘Ik probeer wel altijd om via mijn werk bewustzijn te creëren. De verhalen die ik maak, moeten ergens over gaan.

Als mensen naar een aflevering van Floortje naar het einde van de wereld hebben gekeken, dan hoop ik dat ik ze inspiratie heb gegeven dat het ook anders kan. Dat je niet per definitie alleen maar hoeft te consumeren. Dat je niet per se alleen van de supermarkten afhankelijk bent voor voedsel. Daarom kan ik voor mezelf vergoelijken dat ik regelmatig het vliegtuig instap. Ik ben echt niet roomser dan de paus, maar sta wel bewust stil bij de keuzes die ik maak.’

Duurzame camping

Aangezien ook de mode-industrie heel vervuilend is, vindt Floortje duurzame kleding een belangrijk onderwerp. ‘Ik doe jaren met mijn kleren,’ zegt ze wijzend op het verwassen shirtje dat ze draagt. ‘Maar er zijn genoeg mensen die elke week naar de stad gaan om iets nieuws te kopen. Sinds 2006 heb ik mijn eigen fairtrade kledingwinkel, Nukuhiva. Als je bij ons een kledingstuk koopt, dan weet je dat het op een eerlijke manier en met respect voor de aarde is gemaakt.

Wat ik ook onwijs leuk vind, is dat ik met vier vrienden een camping heb verduurzaamd. Over alles hebben we nagedacht. In ons campingwinkeltje verkopen we alleen duurzame producten, voor de douches gebruiken we zonneboilers en bijna alles is vintage.’

Beschuldigend vingertje

Het laatste wat Floortje wil, is met een beschuldigend vingertje wijzen naar anderen. ‘Maar ik wil mensen wel laten nadenken. Vlees is bijvoorbeeld onwijs vervuilend. Dat is iets waar we liever niet bij stilstaan. Het lijkt wel alsof in ons een soort mechanisme zit dat ervoor zorgt dat we vlees in een plastic bakje in de supermarkt compleet kunnen loskoppelen van het dier van vlees en bloed dat ooit heeft geleefd.

We staan met z’n allen te juichen als tijdens een overstroming één koe wordt gered, maar tegelijkertijd maken we er 25.000 per dag af. Mijn missie is geslaagd als mensen denken: hé, wat gek eigenlijk. Hoe pak ik dat anders aan? Voor al die mensen hebben we bij onze groene uitgeverij een vega boek voor instappers uitgebracht: Lots of vega. Ik vind het oprecht leuk dat we op die manier een nieuw publiek kunnen bereiken.’

Vloeken in de kerk

Floortje eet zelf al jaren vegetarisch. Ook als dat betekent dat ze dagenlang moet leven op humus en brood, omdat er niks anders voorhanden is. ‘In sommige landen waar ik naartoe reis is vega eten lastig, zoals de afgelopen twee weken in Irak. Dat is dan wat het is. Voor mij is dat een kleine moeite.

Maar ik vind eigenlijk dat ik nog lang niet genoeg doe. Ik zal mijn hele leven nooit genoeg doen, zeker niet met al dat vliegen wat ik heb gedaan. Het scheelt wel dat ik geen kinderen heb gekregen. Dat is vloeken in de kerk, omdat je dat eigenlijk niet mag zeggen. Maar het is wel een bijdrage. Ik zeg helemaal niet dat iedereen mijn voorbeeld moet volgen, maar iedereen kan op zijn of haar eigen manier proberen om de balans te vinden. Het is belangrijk dat we elkaar daarbij helpen en inspireren.’